Umiłowani Diecezjanie,
Siostry i Bracia,
Drodzy Goście,

Adwent, wyjątkowo w tym roku długi, przygotował nas na chwile, które właśnie przeżywamy: uroczystość Narodzenia Pańskiego. Poranne Msze roratnie podczas których z Maryją oczekiwaliśmy przyjścia zapowiedzianego Mesjasza, rekolekcje adwentowe, podejmowane w pracy duchowej zobowiązania i wyrzeczenia – doprowadziły nas do momentu, gdy oto z sercami przepełnionymi wdzięcznością klękamy przy żłóbku, przed Bożą Dzieciną.

Pielgrzymujemy w myślach do Betlejem przed dwoma tysiącami lat, kierujemy swoje kroki do naszych parafialnych świątyń, by w nich – przed ołtarzem, przed tabernakulum, przed ubogą stajenką złożyć wszystkie nasze nadzieje i dręczące niepokoje o niepewne jutro; przynosimy naszą miłość, ale także ból i niezagojone rany; dzielimy się radością, ale mamy także świadomość łez płynących z oczu jakże licznych Sióstr i Braci.

W uroczystość Bożego Narodzenia 1983 roku św. Jan Paweł II modlił się: Jezu Chryste, Synu Boga Żywego, narodzony w noc betlejemską z Maryi Dziewicy. Jezu Chryste, nasz Bracie! I nasz Odkupicielu! Ogarnij pierwszym spojrzeniem Twoich oczu wszystkie nabrzmiałe sprawy współczesnego świata! Przyjmij do wspólnoty Twego ziemskiego Narodzenia wszystkie ludy i narody ziemi. Przyjmij nas wszystkich, mężczyzn i kobiety, Twoich braci i siostry, którzy potrzebują Twojej miłości i Twojego miłosierdzia. Te wyjątkowe słowa, brzemienne w nowe znaczenia i treści, stają się naszą pokorną modlitwą, wspólnym wołaniem, błaganiem z głębi serca zanoszonym ku Bogu.

To prawda, że zmieniają się zewnętrzne okoliczności czasu i historii – historii wielkiej i małej, historii świata, narodów i każdego z nas, naszych rodzin i wspólnot w których żyjemy. Niezmienny jest tylko On jeden: Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki. (Hbr 13,8) I niezmienna jest Jego łaska, miłosierdzie oczekujące każdego z nas we wspólnocie Kościoła, w Słowie Bożym i sakramentach. Dlatego pragniemy coraz intensywniej i głębiej zanurzać się w tajemnicy Kościoła, realizując program duszpasterski „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Wierzę w Kościół, wierzę z Kościołem, wierzę Kościołowi, wierzę w Kościele. Dostrzeżemy wtedy, jak wiele aspektów ukrytych jest w tej tajemnicy.

Narodzenie Pańskie zawsze było czasem zapraszającym ludzi do szczerego pojednania. Głosili je aniołowie wielbiący Boga słowami: „… na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2,14). Bo Bóg ma być uwielbiony przede wszystkim pokojem ludzkiego serca, pokojem społecznym, pokojem między narodami. Dziś w każdym z tych wymiarów odczuwamy dojmujący brak pokoju; jego miejsce zajmuje wojna, zamęt, obawy, strach, różnorodne niedostatki, które przynosi lub zapowiada codzienność.  

Ze szczególną miłością zwracam się ku tym spośród nas, których z ich rodzinnych stron wygnała właśnie wojna, do Sióstr i Braci z Ukrainy. Znaleźliście wśród nas schronienie, ale Wasze serca pozostały setki kilometrów stąd. Razem z Wami modlimy się o jak najszybsze zakończenie działań zbrojnych w Waszej ojczyźnie, o dar pokoju, o ukojenie bólu, o powrót do domów, o możliwość odbudowy tego wszystkiego, co zostało zrujnowane, tak w wymiarze doczesnym, jak i w przestrzeni ludzkich relacji. Błagamy Boga, by Jego łaska pomogła Wam zagoić jakże liczne i głębokie rany osobiste i społeczne.

W tych dniach Świąt Bożego Narodzenia życzę każdemu, każdej rodzinie, każdej wspólnocie parafialnej obfitości darów Bożych. Modlę się dla Was o wzajemną miłość i życzliwość, a także o tę pewność wiary, która każdemu ludzkiemu doświadczeniu nadaje sens nadprzyrodzony i wieczną wartość.

Niech dopełni się przekonanie wyrażone przez ojców w staropolskiej kolędzie: [Idźmy] do Betlejem, gdzie Dziecię zrodzone, w pieluszki powite, w żłobie położone. [Oddajmy] Mu pokłon boski, On osłodzi [nasze] troski. Gloria, gloria, gloria in excelsis Deo!

Na ten świąteczny czas z serca błogosławię

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Boże Narodzenie, 25 grudnia 2022 roku

Źródło: Diecezja Warszawsko-Praska