Od pierwszych wieków chrześcijaństwa Kościół oddawał cześć publiczną najpierw męczennikom, a po wprowadzeniu kanonizacji, również i wyznawcom. Początkowo uroczystości te były świętami miejscowymi, lecz po udzielaniu relikwii Świętych kościołom w różnych regionach, cześć ich zaczęła się rozpowszechniać.

Z biegiem czasu powstała uroczystość wspólna wszystkich męczenników, do niej dodano następnie uroczystość świętych wyznawców, dając w ten sposób początek uroczystości Wszystkich Świętych. W ten sposób uhonorowano również i tych Świętych, którzy szczególniejszej czci w ciągu roku nie odbierają, bądź też nie jest znane ich imię.

Uroczystość zapoczątkował papież św. Bonifacy IV, przemieniając rzymski Panteon, który otrzymał od cesarza, na świątynię pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, Świętych Apostołów i Męczenników (obecnie kościół Wszystkich Świętych).
Złożono w nim szczątki 28 męczenników, a uroczyste poświęcenie miało miejsce
13 maja 610 roku. Na pamiątkę tego dnia obchodzono wspomnienie wszystkich świętych męczenników.

Papież św. Grzegorz III przeniósł je na 1 listopada, Grzegorz IV w 837 roku zalecił, aby było obchodzono ją jako uroczystość Wszystkich Świętych z wigilią. Papież Jan XI w 935 roku rozszerzył uroczystość na cały Kościół, a Sykstus IV dodał oktawę.

Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wzywa się w szczególnie ważnych wydarzeniach w życiu Kościoła, śpiewając Litanię do Wszystkich Świętych, jedyną litanię występującą w księgach liturgicznych.

Źródło: Martyrologium